Terapia integracji sensorycznej została stworzona pod koniec lat sześćdziesiątych przez dr Annę Jean Ayers – psycholożkę i terapeutkę zajęciową ze Stanów Zjednoczonych.

Integracja sensoryczna według Ayers jest procesem neurologicznym, który obejmuję: rejestrację, przewodzenie i opracowanie informacji zawartych w bodźcach sensorycznych, tak aby mogły być użyte w celowym działaniu. Stanowi podstawę prawidłowego funkcjonowania w zakresie między innymi: motoryki, postawy, koordynacji, równowagi, uwagi, emocji oraz mechanizmów uczenia się. Procesów integracji sensorycznej nie jesteśmy w stanie bezpośrednio obserwować w mózgu człowieka. Na podstawie deficytów w zachowaniu dziecka możemy stawiać hipotezy, że są one wynikiem zaburzeń integracji sensorycznej.

Cel terapii integracji sensorycznej

Terapia ta polega na rozwijaniu prawidłowego odbioru i analizy bodźców dostarczanych z otoczenia poprzez zmysły zewnętrzne (wzrok, słuch, dotyk, smak, węch) oraz płynące z własnego ciała poprzez zmysły wewnętrzne (równowagi i czucia głębokiego). Jest dla dziecka bardzo atrakcyjna, gdyż ma charakter wesołej zabawy ruchowej. Podczas tej zabawy dostarczane są dziecku takie bodźce, których najbardziej potrzebuje jego system nerwowy (co wiemy z diagnozy). Terapia ta zwana „naukową zabawą” odbywa się w przyjemnej sali wyposażonej w specjalistyczny sprzęt i pomoce do stymulacji wszystkich systemów zmysłowych. Terapeuta przygotowuje dla każdego dziecka indywidualny program dostosowany do jego potrzeb z zachowaniem zasady stopniowania trudności. Sprzyja to utrzymaniu stałego zainteresowania dziecka i ciągłemu poprawianiu jego samooceny dzięki osiąganym sukcesom. To zaś motywuje dziecko do dalszego wysiłku. W trakcie terapii nie uczy się dzieci konkretnych umiejętności lecz poprawiając integrację sensoryczną wzmacnia procesy nerwowe leżące u podstaw tych umiejętności.

Terapia integracji sensoryczna jest stosowana u dzieci z:

• trudnościami w uczeniu się,
• autyzmem,
• całościowymi zaburzeniami rozwoju,
• zespołem Aspergera,
• opóźnieniem psychoruchowym,
• w chorobach genetycznych.

Diagnoza integracji sensorycznej

Przeprowadza się ją podczas trzech–czterech spotkań. Zależy to od aktywności dziecka. Na diagnozę składają się:

• wywiad z rodzicami,
• kwestionariusze wypełniane przez rodziców/opiekunów dotyczące funkcjonowania dziecka w życiu codziennym,
• próby kliniczne (obserwacja dziecka w trakcie spontanicznej aktywności oraz w sytuacjach zadaniowych),
• testy południowo-kalifornijskie mające na celu określenie profilu dojrzałości zmysłów i ich integracji,
• podsumowanie diagnozy (omówienie wyników poszczególnych testów i badań oraz zaleceń z rodzicem) wyniki diagnozy oraz program terapii w formie pisemnej.