Sarbinowski Artur

Mój syn Artur ma 20 lat. Urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym i padaczką, a do tego zmaga się z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym.

Brzmi to poważnie – i takie jest. Ale Artur to przede wszystkim pogodny, uśmiechnięty chłopak, który lubi słuchać muzyki, śmiać się i jeździć tam, gdzie jeszcze nie był. Ma ogromną ciekawość świata, nawet jeśli ten świat nie zawsze jest dla niego przyjazny.

Artur porusza się na wózku inwalidzkim. Na co dzień spotykamy wiele barier – i to nie tylko tych architektonicznych. Każda wyprawa wymaga od nas planowania, cierpliwości i dużego wysiłku. Ale nie poddajemy się. Staramy się jeździć tam, gdzie wielu nie spodziewałoby się zobaczyć osoby na wózku – nawet jeśli droga do takich miejsc bywa naprawdę trudna. Udało nam się dotrzeć nad morze i w wiele innych miejsc, które na pierwszy rzut oka wydają się niedostępne. Dla jednych to zwykłe wycieczki. Dla nas – potwierdzenie, że mimo ograniczeń, można odkrywać świat i cieszyć się wspólnym czasem.

Największym wyzwaniem jest jednak zapewnienie Arturowi stałej terapii, dzięki której ma szansę na lepsze funkcjonowanie. Potrzebuje systematycznej rehabilitacji ruchowej, neurorehabilitacji, terapii psychologicznej, logopedycznej, pedagogicznej oraz zajęć integracji sensorycznej. Bardzo lubi te zajęcia – widać, że przynoszą mu radość i realne efekty.

Jednak jako samotny ojciec, nie jestem w stanie zapewnić mu wszystkiego samodzielnie. Koszty terapii, turnusów rehabilitacyjnych i indywidualnych ćwiczeń są ogromne, a Artur nie może sobie pozwolić na przerwy w rehabilitacji.

Dlatego zwracam się z prośbą o pomoc – dla mojego syna, który każdego dnia daje z siebie wszystko, by funkcjonować najlepiej, jak potrafi.

Z całego serca dziękuję za wsparcie, życzliwość i każdy gest dobrej woli.

Tata Artura