Jędrzejczyk Zofia

Jestem mamą Zosi i proszę o pomoc, by odzyskać uśmiech mojej córki.

Zosia urodziła się 24 lutego 2014 roku, w 38. tygodniu ciąży. Była zdrowa, silna, spokojna. Nasze szczęście – upragnione, wyczekane, najukochańsze. Nic nie zapowiadało, że nasze życie rozpadnie się w jednej chwili.

Zosia rozwijała się pięknie. Chorowała tylko na drobne przeziębienia, chodziła do przedszkola, była ciekawa świata. Z czasem zauważyliśmy, że coś jest nie tak – najpierw trochę gorzej chodziła. Ortopeda powiedział: koślawość pięt, trzeba ćwiczyć. Ale było coraz trudniej – potykała się na prostej drodze, przewracała, nie mogła wejść sama po schodach. W przedszkolu trzymała się z boku, przestała lubić kąpiele, była jakby coraz dalej od nas.

16 maja trafiliśmy do neurologa. Rezonans i… diagnoza, której nie zapomnę nigdy. Guz móżdżku i wodogłowie. Jeszcze tego samego dnia Zosia trafiła na stół operacyjny. Usunięto guz i wszczepiono zastawkę komorowo-otrzewnową. Przestałam wtedy oddychać ze strachu. I choć operacja się udała, nasze życie się nie zatrzymało – ono się zmieniło na zawsze.

Zosia po operacji przestała chodzić. Doszło do porażenia nerwu twarzowego, ma oczopląs, zeza, zaburzenia równowagi, ataksję. Potrzebuje ciągłej, intensywnej rehabilitacji. Każdego dnia walczy – cicho, dzielnie, bez skargi. Ale ja – jej mama – widzę, jak bardzo to wszystko ją boli.

Najbardziej boli mnie to, że przestała się uśmiechać. Ten uśmiech, który rozświetlał całe mieszkanie, zniknął. A ja tak bardzo chcę, żeby wrócił.

Zosia ma szansę. Ale potrzebuje ogromnego wsparcia – specjalistów, rehabilitacji, terapii wzroku, leczenia neurologicznego. Niestety, wiele z tych rzeczy jest poza naszym zasięgiem finansowym.

Dlatego proszę – jako mama – o każdą formę pomocy. O zrozumienie, dobre słowo. I jeśli możesz – o wsparcie finansowe. Każda złotówka to nadzieja. Każde udostępnienie to szansa, że ktoś usłyszy nasz głos.

Z całego serca dziękuję.
Mama Zosi