Podlejski Maksymilian

Maks. Chłopak z wojskowym sercem i nierównym przeciwnikiem po drugiej stronie.

Nie jest zwykłym nastolatkiem. Zamiast piłki nożnej czy gier komputerowych – Maks kocha mundury, wojskowe historie i modele pojazdów opancerzonych. Marzy, analizuje, z zachwytem słucha opowieści o bohaterach i bitwach, choć czasem ich daty umykają mu z pamięci. Wzory żołnierzy Wojska Polskiego są dla niego inspiracją i motywacją, by walczyć.

Tyle że ta walka jest prawdziwa. Toczy się codziennie – i nie toczy się na makiecie. Jej przeciwnikiem jest nieuleczalna, rzadka choroba – Niemanna i Picka typu C. To schorzenie okrutne i podstępne. Bardzo przypomina Alzheimera – tyle że atakuje dzieci. Z każdym miesiącem odbiera więcej. Ruch, mowę, kontakt.

Dziś Maksa zdradzają już nogi i ręce. Ma coraz większe trudności z poruszaniem się, z komunikacją. Do tego dochodzą ataki padaczki – częste, wyczerpujące, czasem kilka w ciągu jednego dnia.

A jednak – Maks się nie poddaje.
Każdy dzień spędzony z rodziną, każda chwila poświęcona jego pasji, każdy rysunek czołgu, każdy mundur, który może założyć – to dla niego siła. Wojskowa dyscyplina, którą tak podziwia, zamieniła się u niego w determinację, by żyć jak najdłużej i jak najlepiej.

Nie jesteśmy jednak w stanie toczyć tej wojny sami.
Maks codziennie przyjmuje specjalistyczny lek, który spowalnia postęp choroby. Dzięki niemu może dłużej mówić, rozumieć, być sobą. Koszt tej terapii to ponad 12 tysięcy złotych miesięcznie. Lek nie jest refundowany. A przerwanie kuracji oznaczałoby pogorszenie stanu, z którego trudno byłoby wrócić. Do tego dochodzą: rehabilitacja, transport, suplementacja, odżywki medyczne, które pomagają jego osłabionemu ciału przetrwać po każdym napadzie padaczki.

Maks wymaga stałej opieki. Każdego dnia jest z nim jego mama, tata i brat. Zawsze obok. Ale też zawsze z pytaniem: czy damy radę za miesiąc? Czy wystarczy nam środków?

Dlatego jesteśmy tutaj. I prosimy o pomoc.
Nie dla siebie – dla chłopaka, który każdego dnia walczy z chorobą jak żołnierz.
Który nie marzy o cudzie. Tylko o tym, by móc po prostu być.
By móc żyć, cieszyć się swoją pasją i – choć trochę – zatrzymać czas.

Pomóż nam przedłużyć jego dzieciństwo.
Pomóż Maksiowi zachować to, co jeszcze nie zostało zabrane.
Twoja pomoc – to broń, której my nie mamy.
Twoje wsparcie – to jego szansa.

Dziękujemy.
Rodzina Maksa