Gajewski Jan

Fundacja Dzieciom „Zdążyć z Pomocą” zwraca się z prośbą o pomoc dla Jana Gajewskiego.

To ja – Jaś. Mam 7 lat i autyzm. To oznacza, że mój mózg pracuje inaczej. Odbiegam świat intensywniej. Dlatego wkładam dużo wysiłku w koncentrację, gdy nad czymś pracuję, w rozumienie słów i zdań do mnie mówionych, w odczytywanie cudzych zachowań.

Jeszcze kilka miesięcy temu wolałem przebywać wśród dorosłych, bo są zwykle spokojniejsi w komunikacji i przewidywalni w działaniach. Ich zasady, choć czasem dla mnie trudne, porządkują świat i czynią go dla mnie bardziej zrozumiałym. Jednak ostatnio, ku radości rodziców, wychowawców i terapeutów, odważyłem się wejść w relacje z innymi dziećmi. Wiele zawdzięczam koleżance z przedszkola – Natalii, która traktując mnie trochę jak młodszego brata – zobaczyła we mnie partnera do zabawy i zmobilizowała mnie do radzenia sobie  w grupie rówieśniczej.

Dzięki przebywaniu wśród wysoko i dobrze funkcjonujących dzieci codziennie uczę się lepiej rozumieć społeczne zachowania, wzmacniam moje umiejętności, podbudowuję wiarę we własne możliwości. Poniedziałki stały się o wiele przyjemniejsze, gdy wiem, że w przedszkolu czekają na mnie moi koledzy.

Jednak, żebym mógł czerpać z relacji z innymi dziećmi jak najwięcej, potrzebuję również terapii indywidualnej. Nadal ćwiczę mówienie, wymianę prostych zdań. Nie jest to łatwe, bo język polski ciągle brzmi dla mnie jak język obcy, więc posługiwanie się nim wymaga codziennych treningów. Ale nie poddaję się i bardzo cieszę za każdym razem, gdy jestem zrozumiały dla innych. Rodzice wspierają ten proces dodatkowo terapią słuchową i bilateralną.

Oprócz zajęć terapeutycznych w przedszkolu pracuję również w domu. Ćwiczę umiejętności potrzebne w szkole. Rozumienie moich zainteresowań i specyfiki uczenia się przez terapeutów i rodziców przynosi efekty w wzmacnia rezultaty. Wkładam wiele wysiłku, aby moja przyszła edukacja była najefektywniejsza. Już teraz pisane przeze mnie słowa, wykonane działania, czytane teksty dają mi dużo radości i umacniają wiarę (moją i rodziców), że mogę dużo osiągnąć.

Jednak wszystko wymaga wysiłku i nakładów finansowych, co przy autyzmie atypowym mojego brata Tobiasza, nie jest dla rodziców prostym zadaniem. Dlatego – Ciociu i Wujku – wesprzyjcie mnie w moim rozwoju, w mojej drodze ku większej samodzielności. Wspólnie sprawmy, aby kolejny rok zakończył się podobnym sukcesem jak poprzedni.

Dziękuję Wam za czas, który poświęciliście na przeczytanie apelu i każdy gest wsparcia. Dzięki temu z niesłabnącą energią działamy dalej na rzecz lepszej i łatwiejszej przyszłości.