Chmielewska Klaudia

Nie chcę być oceniana przez pryzmat choroby, ale przez to, co robię.

Moja diagnoza to: paraplegia – stan po operacji przepukliny oponowo-rdzeniowej, wodogłowie z zastawką, wtórna kostnopochodna skolioza. Poruszam się na wózku inwalidzkim. Przeszłam wiele operacji: wielokrotne wymiany zastawki, operację przepukliny, rekonstrukcję stóp, a także stabilizację kręgosłupa.

Kilkanaście razy byłam hospitalizowana – szpitale bywały moim drugim domem. Jestem ogromnie wdzięczna wspaniałym lekarzom i pielęgniarkom za ich troskę, pomoc i opiekę.

Od ponad 30 lat staram się być jak najbardziej samodzielną kobietą. Każdego dnia uczę się czegoś nowego o sobie i nieustannie chcę się rozwijać. Czy jestem aktywna? Oczywiście! Energia wręcz mnie rozpiera – muszę ją gdzieś ukierunkować.

Co już za mną?
Ukończyłam szkoły w Konstancinie-Jeziornie, Busku-Zdroju oraz Grębiszewie – tam przez kilka miesięcy intensywnie pracowano nad moją aktywizacją zawodową. Brałam udział w wielu projektach, ale wciąż szukam pracy.

A może jesteś przedsiębiorcą i potrzebujesz sumiennego pracownika? Chętnie Ci pomogę – jestem dyspozycyjna i zaangażowana. Poza tym, jeśli mnie zatrudnisz, możesz liczyć na dofinansowanie z PFRON-u!

W oczekiwaniu na upragnioną (jakąkolwiek) pracę udzielam się jako wolontariuszka w Fundacji Złota Rybka, działam na rzecz osób chorych i bezdomnych zwierząt, należę do Stowarzyszenia Olecko Biega oraz Klubu Książki. Robię coś zarówno dla ciała, jak i dla ducha.

Od urodzenia akceptuję swoją niepełnosprawność. Niestety, zapomniałam, że choroby nie wolno lekceważyć. Zbyt intensywne tempo życia sprawiło, że w 2022 roku doszło do złamania stabilizatorów kręgosłupa – i wszystko się posypało.

Przez trzy miesiące walczyłam z bólem i całkowitą zależnością od innych. Każdy ruch, dzień i noc – wszystko wymagało pomocy. To był czas bólu, cierpienia i lęku o przyszłość. Klinika w Zakopanem nie podjęła się ponownej operacji stabilizacji ani usunięcia złamanych prętów – zbyt wysokie ryzyko. Wróciłam do domu bez nadziei na poprawę.

Ale nie poddałam się. Z tygodnia na tydzień pokonywałam strach przed bólem. Po ośmiu miesiącach wyszłam na pierwszy spacer.

Dziś jestem „naprawiona”, ale nadal potrzebuję intensywnej rehabilitacji oraz zakupu specjalistycznego sprzętu dostosowanego do mojego stanu zdrowia.

Zwracam się więc do Państwa z prośbą o wsparcie.
Z całego serca – dziękuję.