Gądek Ignacy

Cześć, jestem Ignaś.

Choruję na cukrzycę typu 1 i chciałbym Wam opowiedzieć o tej chorobie. A właściwie – o cukrze. Tak, tak – tym słodkim, pysznym cukrze, który znajdziemy w owocach, chlebie, ziemniakach.

Ale nasz cukier to nie taki zwyczajny słodziak. On mieszka w naszym ciele i ma bardzo ważne zadanie – daje nam energię, żebyśmy mogli biegać, skakać, śmiać się i myśleć! Tylko uwaga – żeby ten cukier mógł dotrzeć do każdej komórki w naszym ciele (do rąk, nóg, serduszka i mózgu!), potrzebuje specjalnego klucza. A ten klucz nazywa się… insulina. To taki czarodziej, który mówi: „Hej, komórko, otwórz się – mam tu dla ciebie pyszną energię!”

I teraz wyobraźcie sobie: u niektórych dzieci, w ich brzuszku, w miejscu zwanym trzustką, ten czarodziej – insulina – nagle przestaje się pojawiać. Nikt dokładnie nie wie dlaczego. Może się zmęczył, może się zgubił… ale po prostu go nie ma.

Wtedy cukier chodzi po ciele i szuka, szuka, ale nie może nigdzie wejść. Błąka się i robi bałagan – dzieci czują się wtedy zmęczone, bardzo spragnione, często siusiają i nie mają siły na zabawę. To właśnie nazywa się cukrzyca typu 1.

Ale spokojnie! To wcale nie znaczy, że nie można się bawić, śmiać i mieć super życia! Dzieci z cukrzycą po prostu dostają insulinę z zewnątrz – z małego długopisu z igiełką albo z pompki. Trochę jak superbohaterowie, którzy zawsze mają przy sobie swój specjalny ekwipunek!

Mierzą też czasem cukier – kropelka krwi z paluszka albo plasterek na ramieniu mówi im, ile mają tego cukru w ciele. I wiesz co? Dzieci z cukrzycą są tak samo fajne jak każde inne. Po prostu mają trochę więcej zadań do ogarnięcia. Ale dzięki temu uczą się odpowiedzialności i… są naprawdę dzielne!

Więc jeśli kiedyś spotkacie kolegę albo koleżankę, którzy mają przy sobie pompę albo mierzą cukier – uśmiechnijcie się do nich, zapytajcie, jak się czują. I pamiętajcie – cukrzyca to tylko jedna mała część życia, a cała reszta to: zabawa, śmiech, przyjaźń i marzenia.