Klimek Tomasz

Tomek – nasz cud po burzy

Tomek ma dziś cztery lata. Patrzymy na niego z miłością, dumą i wdzięcznością. Bo jego obecność to coś więcej niż codzienność – to cud, który pojawił się w naszym życiu po długiej i bolesnej walce.

Nasza droga do rodzicielstwa była usiana bólem, nadzieją i stratą. Siedem prób in vitro, pięć poronień. Każde z tych dzieci noszę w sercu. Po każdej stracie czułam, jak odpada część mnie. A jednak nie przestaliśmy wierzyć, że nasze dziecko czeka.

I w końcu przyszedł. Tomek. Zdrowy, z silnym serduszkiem i oczami, które rozświetliły nasz świat. Każdy jego ruch był cudem.

Z czasem jednak coś zaczęło nas niepokoić. Tomek nie gaworzył, nie szukał kontaktu wzrokowego, nie reagował na imię. Patrzył gdzieś obok – jakby był tuż obok, ale bardzo, bardzo daleko. Próbowałam śpiewać, mówić do niego, przyciągać go do naszego świata, ale on trwał w swoim.

Potem pojawiły się inne sygnały – powtarzalne ruchy, fascynacja światłem, unikanie dotyku. Tłumaczyłam sobie, że może potrzebuje więcej czasu. Ale w głębi serca czułam, że coś jest inaczej.

Diagnoza przyszła po drugich urodzinach – autyzm dziecięcy. Pamiętam to jak przez mgłę. Strach, łzy, bezradność. Ale potem spojrzałam na jego małe dłonie, jasne włosy, jego cichy świat – i zrozumiałam: niczego nie straciliśmy. Mamy Tomka. Całego. Tylko inaczej, niż sobie wyobrażaliśmy.

Dziś Tomek jest pod stałą opieką – logopedy, fizjoterapeuty, psychologa, terapeuty SI. Chodzi do przedszkola integracyjnego, gdzie spotyka ludzi, którzy naprawdę go widzą. Nie jako „dziecko z autyzmem”, ale jako Tomka – chłopca, który układa klocki, kocha wodę i śmieje się najpiękniej na świecie.

Każdy jego gest, spojrzenie, nowy dźwięk – to nasze małe zwycięstwa. Nasze Everest’y. Uczy nas pokory, cierpliwości i tego, że miłość nie zawsze wygląda tak, jak ją sobie wyobrażamy.

Nie wiemy, co przyniesie przyszłość. Ale wiemy jedno – Tomek nie musi być „jak inne dzieci”. On już jest doskonały. Taki, jaki jest. Nasz cud. Nasz świat.