Tuzinowski Bartosz

Bartek ma prawie 6 lat. Kocha skakać, biegać, śmiać się i wydawać z siebie tysiące dźwięków. Czasem pisków, czasem melodyjek, czasem czegoś, czego nie da się opisać słowami – bo słów Bartek nie używa. Ani jednego. Nigdy nie powiedział „mama”. Nigdy nie odpowiedział, gdy wołamy go po imieniu.

Bartek urodził się 15 października 2019 roku – zdrowy, śliczny chłopiec. Nie było żadnych znaków, które by nas ostrzegły. Przez pierwszy rok po prostu się cieszyliśmy. A potem zaczęliśmy się martwić. Dlaczego nie patrzy w oczy? Dlaczego nie reaguje? Dlaczego nie mówi?

Dziś już wiemy: autyzm.

Nie taki z bajek. Nie ten „magiczny”, jak w filmach. Tylko prawdziwy, ciężki, codzienny. Taki, który krzyczy, płacze, nie śpi nocami, bije się po głowie i nie daje się przytulić. Taki, z którym trzeba nauczyć się żyć – mimo że nie daje ani chwili wytchnienia.

Bartek żyje w swoim świecie. My – jego rodzice – stoimy obok. Próbujemy go dogonić, znaleźć drogę do niego, być jego tłumaczami, przewodnikami, bez mapy. I choć próbujemy każdego dnia, czasem czujemy się bezradni. Nie dlatego, że go nie kochamy. Wręcz przeciwnie – dlatego, że kochamy go aż tak bardzo.

Widzimy, jak jego rówieśnicy rozmawiają, pytają, śmieją się, planują. Bartek… biega w kółko. Albo przestawia przedmioty. Albo gubi się w swoim świecie.

Nie pytaj nas, jak sobie radzimy. Nie pytaj, czy będzie lepiej. Bo my nie mamy odpowiedzi. Mamy tylko jedno – ogromną potrzebę dania mu jak największego wsparcia. Terapii. Specjalistów. Miejsca, w którym ktoś pomoże mu zrozumieć ten świat – i nas.

Dlatego ten tekst tutaj jest. Nie jako prośba. Bardziej jako zapis naszej codzienności. Naszego lęku. I naszej miłości.

Jeśli możesz – pomóż nam pomóc Bartkowi.
Jeśli nie – przeczytaj i pamiętaj o nim.

Bo Bartek naprawdę jest wyjątkowy. Tylko świat jeszcze tego nie zauważył.