Horosz Antoni

Antoni. Autyzm dziecięcy.

Nasz Antek? Ten poważny, ciemnooki chłopiec? Gdy padła diagnoza, trudno było to przyjąć. Nie bardzo wyobrażaliśmy sobie, co dalej. A jednak – paradoksalnie – poczuliśmy ulgę. To, co wcześniej nas niepokoiło, co było nieuchwytne, nagle zaczęło składać się w całość. Antoś miał zaledwie dwa lata, gdy usłyszeliśmy, że to autyzm.

Szczerze mówiąc – myśleliśmy, że limit chorób w naszej rodzinie został już wyczerpany. Starsza siostra Antka, Wiktoria, zmaga się z czterokończynowym niedowładem spastycznym, padaczką i niedosłuchem. Wydawało się, że los już wystarczająco mocno nas doświadczył.

Dziś wiemy, że nasz syn postrzega świat inaczej – mocniej, intensywniej. Ma nadpobudliwość ruchową, a codzienne funkcjonowanie wymaga od niego ogromnego wysiłku. Świat pełen bodźców, dźwięków, zapachów i emocji bywa dla niego przytłaczający.

Antek ma trudności w komunikacji, w wyrażaniu emocji, w relacjach społecznych. Potrzebuje intensywnego wsparcia – terapii, które uczą go funkcjonowania w świecie, poprawiają koncentrację, rozwijają umiejętności społeczne i pomagają budować większą samodzielność.

To długa i kosztowna droga. Terapie, konsultacje specjalistyczne, turnusy, pomoce terapeutyczne i sprzęt wspomagający rozwój – to wszystko znacznie przekracza nasze możliwości finansowe. A chcemy dla niego jak najlepiej. Chcemy, by miał szansę się rozwijać, by mógł wykorzystać swój potencjał.

Dlatego zwracamy się do Państwa z prośbą o pomoc. Każda, nawet najmniejsza wpłata, to konkretne wsparcie. To kolejna godzina terapii, kolejna szansa na rozwój, kolejny dzień z mniejszą liczbą barier.

Wspierając Antka, pomagacie także nam – rodzicom dwójki wyjątkowych dzieci. Wiktoria i Antek codziennie pokazują nam, czym jest siła, cierpliwość i wrażliwość. Nasze życie to nieustanna troska, ale też ogromna wdzięczność za każdy gest, który przybliża ich do lepszego jutra.

Dziękujemy z całego serca za zrozumienie, życzliwość i każdą okazaną pomoc.

Wdzięczni –
Rodzice Antka i Wiktorii