Sroka Pola

Pola przyszła na świat w styczniu – zimą, gdy wszystko zdaje się spać, a jednak to właśnie ona tchnęła w nasze życie nowe ciepło. Od pierwszych chwil była naszym promykiem. Wraz z jej narodzinami wszystko się zmieniło – świat nabrał barw, ale pojawiło się też wiele pytań, niepokoju i niepewności.

Wiedzieliśmy, że coś jest nie tak. Pola nie nawiązywała kontaktu wzrokowego, jej oczka poruszały się niespokojnie, nie reagowała na dźwięki tak, jak powinna. Była wiotka, nie podnosiła główki, nie próbowała utrzymać kontaktu z otoczeniem. Każdy dzień przynosił nowe wątpliwości i coraz więcej lęku.

Rozpoczęliśmy długą wędrówkę – od lekarza do lekarza, od szpitala do szpitala. 15 miesięcy bez odpowiedzi. Codzienna rehabilitacja, dziesiątki badań, nocne czuwanie. W końcu usłyszeliśmy nazwę, której wcześniej nie znaliśmy – zespół ARTS. Rzadki. Nieprzewidywalny. I bardzo wymagający.

„Mam na imię Pola.
Widzę niewiele – mam chore oczka, dlatego obraz czasem mi się trzęsie. Lekarze mówią, że to zwyrodnienie siatkówki, dystrofia pręcikowo-czopkowa i oczopląs. Moje prawe uszko też nie słyszy dobrze – noszę aparat, który mi pomaga.
Moje rączki i nóżki są trochę słabsze niż u innych dzieci, czasem trudno mi biegać albo utrzymać równowagę. Muszę dużo ćwiczyć, żeby moje ciało mnie słuchało. Ale bardzo się staram.
Najbardziej lubię, kiedy mama trzyma mnie za rękę i mówi, że damy radę. Wtedy czuję się silna.”

Przed Polą jeszcze długa droga. Choroba odbiera jej sprawność i samodzielność, ale każdego dnia walczymy, by ją odzyskać choć trochę. Rehabilitacja ruchowa, terapia widzenia, słuchu, mowy, turnusy, wizyty u specjalistów – to wszystko kosztuje. Robimy, co w naszej mocy, ale sami nie damy rady pokryć wszystkich wydatków.

Jeśli możesz – pomóż Poli.
Twoje wsparcie to dla niej szansa na rozwój, na lepsze funkcjonowanie, na więcej niezależności. Dziękujemy za każdą okazaną życzliwość, dobre słowo i pamięć.

Pola z rodzicami