Grochocka Aleksandra

Ola to nasza mała wojowniczka. Drobna blondynka o wrażliwym sercu, pogodnym uśmiechu i ogromnej sile ducha, która każdego dnia mierzy się z chorobą, jakiej nie da się pokonać – jedynie spowalniać. Zdiagnozowano u niej dziedziczne spastyczne porażenie kończyn dolnych – postępującą chorobę neurologiczną, która krok po kroku odbiera sprawność nóg, utrudnia chodzenie, a z czasem może prowadzić do poruszania się wyłącznie na wózku.

Nie ma leku, który mógłby ją wyleczyć. Nie ma terapii, która zatrzymałaby chorobę na zawsze. Jest tylko codzienna walka – o każdy ruch, o każdy krok, o każdy nowy dzień bez pogorszenia.

Ola wymaga stałej rehabilitacji, opieki neurologa, ortopedy, fizjoterapeuty, a także specjalnej diety, ponieważ zmaga się również z problemami kardiologicznymi, które ograniczają możliwości leczenia i wymagają czujnej troski w codziennym życiu.

Potrzebujemy wsparcia, by zapewnić jej: specjalistyczną rehabilitację i terapię ruchową, konsultacje medyczne i diagnostykę postępów choroby, sprzęt ortopedyczny i pomocniczy, leki, suplementy i odpowiednią dietę kardiologiczną, dostosowanie środowiska domowego i szkolnego do jej potrzeb.

Starsza siostra Oli, Karolina, również zmaga się z postępującą chorobą neurologiczną. Zdiagnozowano u niej dziedziczną paraparezję spastyczną typu 4, która – tak jak u Oli – powoduje niedowład i wzmożone napięcie mięśni w kończynach dolnych. Choroba ta, choć objawia się w różnym wieku i tempie, również nie daje nadziei na całkowite wyleczenie.

W naszym domu są więc dwie chore córki, które potrzebują indywidualnej terapii, opieki specjalistów, rehabilitacji i wsparcia w codziennym funkcjonowaniu.

To ogromne wyzwanie – emocjonalne, fizyczne i finansowe.
To ciągła organizacja, dzielenie czasu, sił, środków i nadziei.
To ciągła troska, by żadna z dziewczynek nie poczuła się mniej ważna, mniej zaopiekowana.

Jako rodzice staramy się być dla nich wszystkim – opiekunami, terapeutami, nauczycielami, logistykami, ale przede wszystkim: mamą i tatą. Czasem brakuje nam tchu, sił, ale nigdy – miłości. I nadziei, że nie jesteśmy w tym sami.

Dlatego zwracamy się do Was z prośbą o wsparcie. Dla Oli, dla Karoliny, dla naszej rodziny – każda złotówka to krok ku sprawniejszemu, spokojniejszemu jutru.

Z całego serca dziękujemy.

Rodzice Oli i Karoliny