Kras Daria

Czy boisz się igieł? Daria też się bała. Zresztą… trochę nadal się boi. Jej ciało pamięta.

Miała z nimi do czynienia każdego dnia. Nie raz. Nie dwa. Minimum dziesięć razy dziennie. Igieł było więcej niż zabawek. Więcej niż uśmiechów. Często w nocy – gdy jeszcze przez sen tuliła misia – budził ją ból wkłucia. Tak wyglądała rzeczywistość Darii, gdy miała 6 lat.

Daria urodziła się 7 października 2013 roku. Była zdrowa, pełna energii, zadziorna i ciekawa świata. Miała w sobie światło, które przyciągało innych – piękna dziewczynka z wielkimi, brązowymi oczami i uśmiechem, który roztapiał serca. Uwielbiała biegać boso po trawie, rysować bajkowe zwierzęta i budować kryjówki z koców i poduszek.

Nic nie zapowiadało choroby. A jednak… Była jeszcze małą dziewczynką, gdy jej świat się nagle zmienił. Cukrzyca typu 1 – przewlekła, nieuleczalna choroba autoimmunologiczna – zabrała jej beztroskę i dziecięcą wolność. Od tej pory każdy dzień oznaczał czuwanie, kłucie, kontrolę. Zamiast spontanicznych zabaw – schemat. Zamiast swobody – strach.

Od tej pory każdy dzień oznaczał czuwanie, liczenie, kłucie. Po każdym posiłku – pomiar. Przed snem – pomiar. Gdy spada cukier – glukoza. Gdy rośnie – insulina. Czasem palec był już tak obolały, że nie dało się znaleźć miejsca na kolejne ukłucie.

Rodzice musieli ustawiać budziki w środku nocy, by sprawdzać poziom cukru. Daria – spała z opatrzonymi palcami, przytulając misia i zaciskając zęby przed kolejnym zastrzykiem.

Ale dziś… jest inaczej. Daria dostała szansę na oddech od bólu. Dzięki nowoczesnym sensorom do ciągłego monitorowania glikemii może przez 14 dni nie widzieć igły. To nie tylko wygoda – to prawdziwe wybawienie.

Nie trzeba już kłuć palców co kilka godzin. Nie trzeba budzić się w nocy. Rodzice mają wszystko na telefonie. Daria może być w szkole, na podwórku, na zajęciach – i nadal jest bezpieczna.

To 14 dni dzieciństwa bez bólu. 14 dni, gdy może po prostu żyć. Bawić się. Uśmiechać. Oddychać bez lęku.

Dziś Daria jest mądrą, empatyczną nastolatką. Uczy się żyć z chorobą, ale nie wszystko powinna znosić sama. Sensory nie są refundowane na stałe – ich koszt jest ogromnym obciążeniem dla rodziny. A przecież raz uwolnione od bólu dziecko nie powinno wracać do świata igieł.

Twoje wsparcie to realna zmiana: Każda wpłata = kolejne dni bez bólu, każde udostępnienie = szansa, że ktoś jeszcze pomoże, każdy gest = nadzieja

Daria nie prosi o cuda. Wesprzyj. Udostępnij. Bądź częścią tej cichej rewolucji.
Dziękujemy!