Zakrzewska Hanna

Mam na imię Hania.

Jestem wesołą, ciekawą świata, mądrą dziewczynką. Wszędzie mnie pełno – ale przecież nie mogę stać w miejscu, skoro od urodzenia staram się dogonić moich rówieśników.

Urodziłam się 6 października 2016 roku, w 37. tygodniu ciąży. Mam starszego o minutę brata bliźniaka. Choć z Marcelem widzieliśmy się bez przerwy przez prawie 9 miesięcy, po porodzie zostaliśmy szybko rozdzieleni. Mama też nie zdążyła mnie zobaczyć – a to wszystko przez moją chorobę.

Przyszłam na świat z przepukliną oponowo-rdzeniową wraz z rozszczepem kręgosłupa oraz wodogłowiem. Otrzymałam zaledwie 5 punktów w skali Apgar. Już po kilku godzinach miałam pierwszą operację zamknięcia przepukliny. Po tygodniu lekarze wstawili specjalną zastawkę komorowo- otrzewnową do mojej główki, żeby za szybko nie rosła. Kiedy zaczęłam samodzielnie oddychać, opuściłam OIOM i pierwszy raz przytuliłam się do Mamy. Na oddziale patologii noworodka spędziłyśmy jeszcze kilka dni. Byłyśmy tam pod czujną opieką szpitalnych specjalistów.

Miałam niecałe 3 tygodnie, gdy wreszcie wróciłam do domu. Tam czekali na nas mój kochany Brat i dzielny Tata.

Z powodu zdeformowanych stop (jedna piętowa, druga końsko-szpotawa) przez trzy miesiące nosiłam gips na nóżkach, żeby je choć trochę wyprostować. Ponadto okazało się, że mam obniżone czucie od kolan w dół. W drugim miesiącu życia zaczęłam intensywną rehabilitację, która trwa do dziś. Ćwiczę dzielnie i jestem bardzo uparta – może właśnie dzięki temu zrobiłam pierwsze samodzielne kroki w wieku 17 miesięcy, co uznaję za swój wielki sukces.

Po pół roku od porodu moja główka zaczęła zdecydowanie za szybko rosnąć, dlatego trafiłam do szpitala. Konieczna była wymiana niedziałającej zastawki. W trakcie rezonansu dowiedzieliśmy się, że mam jeszcze inne schorzenia – zakotwiczony rdzeń kręgowy i zespół Arnolda Chiarego II.

Każdego dnia nie poddaje się i staram się dogonić moich rówieśników. Pomogła w tym operacja prawej nóżki. Dzięki niej jestem szybsza i już tak często się nie przewracam.

Wiem, że czeka mnie długa ciężka praca. Dlatego proszę Cię o pomoc. Podaruj mi swój 1,5% podatku. Obiecuję dobrze go wykorzystać na dalszą diagnostykę, rehabilitację, ortopedyczne buciki oraz wizyty u specjalistów w całej Polsce.

Pozwól mi biec ramię w ramię z moim bratem!

Hanna Zakrzewska