Kłobus Zofia

Zosia urodziła się z zespołem Downa. Jej biologiczni rodzice nie mogli się nią zająć. Większość rodzin zdecydowanych na adopcję, co naturalne, oczekuje zdrowego bobasa. Zespół Downa dla dużej części społeczeństwa wydaje się wyrokiem – końcem normalnego życia. Z tego powodu szansa Zosi na adopcję była niewielka. Na szczęście znalazła się jedna osoba, która uwierzyła, że na Zosię czeka rodzina. Ta osoba wnet zaangażowała kolejne osoby, aby poszukać rodzinę dla Zosi. Dzięki nim informacja o Zosi znalazła się w Internecie, a wkrótce potem powstał reportaż telewizyjny.
A my… Nasza rodzina składała się w tamtym czasie z naszej dwójki – rodziców oraz z naszych (biologicznych) dzieci: 7-letniego syna i 2-letniej córki. Żyliśmy sobie spokojnie i szczęśliwie planując zimowe ferie. I wtedy przypadkiem w Internecie natknęłam się na informację o Zosi. Nie była to zwykła informacja, dosłownie wytrąciła mnie z równowagi – nie mogłam przestać o Zosi myśleć. Codziennie sprawdzałam, czy nie ma na jej temat nowych informacji. Trudno to wytłumaczyć – czułam, że to jest ktoś mi bliski. Wreszcie powiedziałam mężowi, a on… zapytał, czy chcę adoptować Zosię. Na początku nic nie odpowiedziałam, ale wewnątrz krzyczała: JASNE, ŻE NIE CHCĘ! Ja miałabym być matką dziecka niepełnosprawnego, chodzić w worze pokutnym, nie mieć nic innego w życiu, zrezygnować z pracy, wyjazdów? Co to, to nie! No, ale z drugiej strony mała niewinna istota skazana na życie bez miłości. Ta wizja nie dała nam spokoju, zaczęliśmy rozmawiać, ale bez konkluzji.
I wtedy przyszły teksty z Pisma Świętego. Oboje jesteśmy wierzący, oboje czytamy i oboje jeszcze tego samego wieczora trafiliśmy na fragmenty, które mówią o tym, co jest istotą wiary. Dwa różne fragmenty, oba z jednoznaczną odpowiedzią na nasze wątpliwości (Łk, 14, 12-14 i Mk 2,18-22). W naszych głowach nadal było milion pytań i wątpliwości co do losu Zosi i odpowiedź: wy ją weźcie, dacie radę!
Zadzwoniliśmy więc do Ośrodka Adopcyjnego i wszystko potoczyło się szybko. Proces adopcji był intensywny: testy, dokumenty, szkolenie. Ale atmosfera w ośrodku adopcyjnym była pełna szacunku i troski. Jeździliśmy do Zosi co tydzień, aż w końcu nadszedł ten moment. W Wielki Piątek Zosia po raz pierwszy przekroczyła próg naszego domu – i już została na zawsze.
Czy to łatwe? Nie zawsze. Ciągle razem z Zosią pokonujemy jakieś przeszkody, rehabilitujemy, ale staramy się w tym wszystkim żyć jak najnormalniej. Dziękuję, że nas w tym wspierasz!