Sobota Maria

Nazywam się Maria Sobota i od urodzenia jestem całkowicie niewidoma. Cierpię na retinopatię wcześniaczą piątego stopnia, która odebrała mi możliwość widzenia rodziców, rodzeństwa i otaczającego mnie świata. Nie mam nawet poczucia światła. Każdy krok niesie ze sobą ryzyko – potykam się o nierówności, czuję niepewność. Choruję na epilepsję, przyjmuję leki przeciwpadaczkowe, a także zmagam się ze znacznym upośledzeniem umysłowym. Moje życie wymaga stałej opieki, specjalistycznej rehabilitacji i wsparcia w codziennych czynnościach, które zapewniają mi mój 70-letni tata i moja siostra.

Istnieje nadzieja na odzyskanie wzroku – zagraniczna, eksperymentalna operacja. Niestety, niesie ze sobą wiele zagrożeń, w tym ryzyko wystąpienia nowotworu, a jej wynik jest niepewny. Dlatego uczę się żyć w ciemności i radzić sobie z wyzwaniami, które ona niesie. Potrzebuję rehabilitacji, nauki codziennych czynności oraz specjalistycznego sprzętu, który pomoże mi lepiej funkcjonować.

Zamknij na chwilę oczy, spróbuj zobaczyć „mój świat”. Spróbuj zrobić krok naprzód… trafiasz na przeszkodę. Co czujesz? Strach przed upadkiem? A może już upadłeś? Boli… Wstań i spróbuj iść dalej. Inni idą, biegną, pędzą przed siebie – nikt nie czeka. I nie otwieraj oczu, tak jak ja nigdy nie mogę ich otworzyć.

To jest mój świat. Moja codzienność bez rehabilitacji, bez nauki prostych czynności, bez wsparcia specjalistycznego sprzętu. I choć czasem ten świat wydaje się nie do pokonania, wciąż próbuję, bo nadzieja na lepsze jutro daje mi siłę, by stawiać kolejne kroki.