Andrecka Amelia

3 sierpnia 2013 roku.
Dzień, w którym przyszła na świat moja córeczka – Amelia. W pełni lata, gdy słońce było najwyżej, a świat pachniał wakacjami. Myślałam wtedy: to znak, że jej życie będzie pełne ciepła i światła.

Amelia urodziła się w 37. tygodniu życia… Gdy czekałyśmy na wypis ze szpitala, dotarła do nas dramatyczna wiadomość – lekarz poinformował o rzadko spotykanej chorobie: OUN (wada ośrodkowego układu nerwowego), wodogłowie oraz epilepsja. Gdy Amelka miała 6 miesięcy, przeszła operację w poznańskim szpitalu. Operacja przebiegła pomyślnie – została założona zastawka komorowo-otrzewnowa, która odprowadza nadmiar płynu mózgowo-rdzeniowego.

Choroba Amelii zostawiła swój ślad – niedowład połowiczy prawostronny. To oznacza, że jedna część ciała nie słucha tak, jak powinna. Ręka i noga są słabsze, każdy ruch wymaga ogromnego wysiłku. Amelka nie chodzi i nie mówi, ale się nie poddaje. Każdy krok, każdy gest, każde słowo, którego się uczy – to jej zwycięstwo.

Moja córka potrzebuje wsparcia: terapii, rehabilitacji, leczenia. To długa i kosztowna droga, ale tylko dzięki niej Amelka może rozwijać się i pokonywać ograniczenia.
Każdy gest to dla niej szansa. Każdy krok to dowód, że nawet słabsza strona ciała nie odbiera siły serca.