Andrecka Amelia

3 sierpnia 2013 roku.
Dzień, w którym przyszła na świat moja córeczka – Amelia. W pełni lata, gdy słońce było najwyżej, a świat pachniał wakacjami. Myślałam wtedy: to znak, że jej życie będzie pełne ciepła i światła.

Dziś wiem, że imię, które nosi, pasuje do niej jak żadne inne. Amelia – ta, która jest dzielna, pracowita, wytrwała. Moja Amelka każdego dnia pokazuje, ile w niej siły.

Urodziła się z wadą ośrodkowego układu nerwowego. Choroba zostawiła swój ślad – niedowład połowiczy prawostronny. To oznacza, że jedna część jej ciała nie słucha tak, jak powinna. Ręka i noga są słabsze, każdy ruch wymaga ogromnego wysiłku.

Ale Amelka się nie poddaje. Każdy krok, każdy gest, każde słowo, którego się uczy – to jej zwycięstwo. Jest moją bohaterką. Patrzę, jak walczy w rehabilitacji, jak z uporem dąży do tego, by być coraz bardziej samodzielna. A potem widzę jej uśmiech – pogodny, ciepły, taki, który rozbraja wszystkie lęki.

Moja córka potrzebuje wsparcia: terapii, rehabilitacji, leczenia. To droga długa i kosztowna, ale tylko dzięki niej Amelka może rozwijać się i pokonywać ograniczenia.

Każdy gest to dla niej szansa.
Każdy krok to dowód, że nawet słabsza strona ciała nie odbiera sile serca.

Amelka – urodzona w pełni lata, ze światłem w oczach i dzielnością w sercu.