Dąbrowski Artur Ciechanów

Artur urodził się w maju 2009 roku. Był długo wyczekiwanym, kochanym dzieckiem – spokojnym, uważnym, pięknym. Przez pierwsze tygodnie nic nie budziło naszego niepokoju. Jadł, spał, patrzył na nas z zaciekawieniem. Cieszyliśmy się każdą chwilą.

Ale gdzieś z tyłu głowy zaczęły pojawiać się pytania. Delikatne, niepewne. Czy na pewno wszystko jest w porządku? Dlaczego nie podnosi główki jak inne dzieci? Czemu tak szybko się męczy? Dlaczego nie rusza nóżkami tak, jak powinien?

Lekarze uspokajali: „proszę się nie martwić, każde dziecko rozwija się we własnym tempie”. Ale ten niepokój nie znikał. Coś nie dawało nam spokoju. I niestety – mieliśmy rację.

Po wielu badaniach usłyszeliśmy diagnozę, której nikt nie jest gotowy przyjąć: rdzeniowy zanik mięśni – SMA. Świat się zatrzymał. Przez chwilę wszystko zamilkło – jakby zabrakło dźwięków, światła, powietrza.

Potem zaczęło się inne życie. Takie, którego wcześniej nie znaliśmy. Zamiast zabawek – specjalistyczny sprzęt. Zamiast spokojnych spacerów – wizyty u neurologów, pulmonologów, fizjoterapeutów. Zamiast swobody – nieustanna czujność.

SMA to choroba, która każdego dnia może odebrać coś więcej – siłę w rękach, możliwość przełykania, w końcu oddech. Codzienność Artura to rehabilitacja, ćwiczenia, wózek, czasem ból, zmęczenie i zmuszanie ciała do wysiłku, którego nie chce już podejmować.

Ale Artur się nie poddaje. Jest bystry, cierpliwy, dzielny. Ma poczucie humoru, lubi gry, kocha słuchać muzyki i oglądać świat przez okno. Ma plany. Chciałby móc jak najdłużej sam oddychać, sam jeść, sam się przemieszczać. Nie marzy o wielkich rzeczach – tylko o tych, które większość z nas uznaje za oczywiste.

Jako rodzice robimy wszystko, by mu to umożliwić. Ale tej walki nie da się prowadzić w pojedynkę. Koszty leczenia, rehabilitacji, specjalistycznego sprzętu, dojazdów, opieki – przerastają nasze możliwości.

Dlatego prosimy. O wsparcie, o pomoc, o to, byście byli z nami. Każda wpłata, każde udostępnienie, każda dobra myśl – naprawdę mają znaczenie. Bo w tej walce liczy się czas, wytrwałość i ludzie, którzy nie odwracają wzroku.

Pomóżcie Arturowi żyć najlepiej, jak się da – pomimo diagnozy.
Dziękujemy z całego serca.