Kolesińska Kaja

Kaja urodziła się w 38. tygodniu ciąży, jednak według neonatologa był to 36. tydzień. Przyszła na świat z wadą serca oraz nieprawidłowym ustawieniem bioder. Przez kilkanaście lat była rehabilitowana w Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. Mimo początkowych trudności rozwijała się dość szybko – już w wieku niespełna 9 miesięcy zaczęła stawiać pierwsze kroki. Od tego momentu jeździliśmy już tylko na kontrole i szczepienia.

Gdy miała 4 lata, około cztery miesiące po jednym ze szczepień, pojawiły się niepokojące objawy – zaczęła odchylać rączki do tyłu, pojawiły się też „zawieszki” z oddawaniem moczu. Po wielu badaniach i pobytach w CZD postawiono diagnozę: lekooporna padaczka. Kaja pozostawała pod opieką lekarzy do 18. roku życia.

W okresie pokwitania zaczęły pojawiać się kolejne trudności – nagle zaczęła unikać dotyku, zasłaniała uszy, zaczęła nosić słuchawki. Gdy zgłosiłam to neurologowi, zbagatelizował sprawę, mówiąc: „A po co pani kolejna poradnia?” W tym czasie Kaja zaczęła mieć problemy w nauce. Nauczyciele mówili, że „myśli o niebieskich migdałach”, że jest „leniwa” i „zbyt powolna”.

Mając 17 lat, prawie sama podjęłam decyzję o rozpoczęciu prywatnej diagnozy – niepokoiły mnie trudności w szkole oraz ogólny stan psychiczny córki. Kaja zaczęła mieć epizody odrealnienia. Diagnoza wykazała, że jest w spektrum autyzmu. Lepiej późno niż wcale. Rozpoczęła się rehabilitacja, między innymi terapia metodą Tomatisa, która bardzo jej pomogła. Udało się jej zdać maturę, szkoła dostosowała program do jej potrzeb. Jednak można – warto było zawalczyć.

Dziś wciąż uczę się, jak jej pomagać i jak z nią rozmawiać, bo nadal miewa dni zwątpienia, bywa rozdrażniona, zdarzają się napady drobnej agresji. Odcięła się od ojca, bywa opryskliwa. Ale wiem, że to część jej przeżyć i trudności. Małymi krokami zaczyna znowu pozwalać się przytulać. Dziś ma 20 lat.

Ja sama jestem osobą z niepełnosprawnościami – zmagam się z poważnymi chorobami, ale muszę walczyć, by być dla niej wsparciem. Mam też starszą córkę, Asię – w tym roku skończy 27 lat. Ona również choruje na depresję i jest podopieczną Fundacji.