Panuś Wiktoria

Nazywam się Wiktoria i urodziłam się 8 listopada 2012 roku. Już w 7. tygodniu mojego życia pojawiły się kilkugodzinne wymioty, które okazały się schorzeniem przewlekłym – zespołem cyklicznych wymiotów. To zaburzenie należy do grupy dziecięcych zespołów okresowych, a jego epizody towarzyszą mi do dziś.

W trakcie dalszej diagnostyki rozpoznano u mnie posturalne osłabienie napięcia mięśniowego oraz zaburzenia integracji sensorycznej, co sprawiło, że mój rozwój przebiegał bardzo nieharmonijnie. Kolejne badania wykazały zaburzenia neurorozwojowe w centralnym układzie nerwowym, które dodatkowo wpłynęły na moje funkcjonowanie. Obecnie zmagam się również z trudnościami w kontaktach społecznych, które mieszczą się w spektrum zaburzeń autystycznych – Zespołem Aspergera.

Początkowo nie dawano mi dużych szans na to, że będę kiedyś samodzielna. Rodzice usłyszeli, że mogę nigdy nie nauczyć się mówić ani samodzielnie chodzić. Mimo tych trudnych prognoz nie poddali się i kontynuowali moją rehabilitację. Dzięki ich wytrwałości i wsparciu dziś mogę chodzić i mówić.

Jednak, aby dalej się rozwijać i próbować dorównać moim rówieśnikom, potrzebuję stałej, intensywnej rehabilitacji ruchowej, psychologicznej oraz terapii integracji sensorycznej (SI). Moje ciało i umysł wymagają ogromnego wysiłku, aby opanować to, co innym dzieciom przychodzi z łatwością. Nadal zmagam się z trudnościami w koordynacji ruchowej, uwadze i umiejętnościach społecznych. Bez regularnej rehabilitacji moje szanse na dalszy rozwój i większą samodzielność będą bardzo ograniczone.

Z całego serca proszę o Państwa wsparcie w mojej codziennej walce o lepsze życie. Każda pomoc jest dla mnie szansą na samodzielność i większą niezależność w przyszłości.

Dziękuję za każde okazane serce i pomoc, które dają mi nadzieję na lepsze jutro