Kasiarz-Tatar Krystian

Witajcie!

Witam Was uśmiechem. Patrzę Wam w oczy i chcę tak wiele przekazać. Gdyby się dało zrobić to telepatycznie!

Świat idzie do przodu – może kiedyś, kto wie?

Ale jest dziś – dziś stoję przed niepewną przyszłością uzależnioną w każdym najmniejszym skrawku mojego życia od woli innych. Również po części Twojej.

Mogę tylko tym uśmiechem i gestem coś Wam oznajmić. Wszak największy przekaz płynie ze słów niewypowiedzianych pomiędzy wypowiedzianymi. Pomiędzy wymówionymi, wyszeptanymi i wykrzyczanymi barwą i tonem głosu mojej mamy.

Co widzisz jak na mnie spojrzysz? Mam sprawne nogi – ba! Nawet bardzo. Uciekam szybko! Ale nie zajdę nimi nigdzie sam i nigdzie tam gdzie bym pragnął.

Mam sprawne oczy – widzę. Czasem tylko niektóre barwy i obrazy mnie przerażają ale mogę oglądać i podziwiać naturę. Więc bardzo bym chciał to robić na żywo i w wymiarze szerszym niż tylko tyle ile pozwala okno z mojego pokoju.

Mogę słyszeć! Oj nawet aż za bardzo i nie wiem jak mam zatykać uszy bo pewne dźwięki mnie paraliżują, co nie znaczy, że nie ma też i miłych dla mych uszu.

Mogę sam jeść – lubię jeść. Niestety sam nic nie kupię, sam nic sobie nie ugotuję. Sam nawet nie wiem co mogę jeść. Potrzebuję kogoś, kto będzie zawsze przy mnie.

Jest całe mnóstwo rzeczy, które przeszły obok mojego krótkiego życia i nie było mi dane ich doświadczyć. Wiem, że z wiekiem coraz więcej tracę z normalności jaka powinna dawać mi radość, smutek, odwagę a przede wszystkim wolność.

Czasem mijam moich rówieśników grających w piłkę, zerkają jak idę za rękę z moją mamą i już wiedzą, że ze mną coś nie tak. Co sobie myślą? Tak naprawdę? Nie wiem. Oni też nie wiedzą co ja sobie myślę. Czasem tylko ktoś niedojrzale wypomni mi jak mam dobrze, nie muszę tego i owego. Nawet sobie nie zdają sprawy jak wiele jednak muszę! I w moim muszeniu brak przeciwwagi w tym co mogę!

Nie chcę Was sobą więcej zanudzać w tym wpisie. Nie sposób jest terminami medycznym ująć mojej niepełnosprawności.

Nie chcę jej tak opisywać, nie lubię tych określeń.

Wiedz tylko, że potrzebuję pomocy. Po prostu!

I otwarcie o nią proszę!