Stąporek Antoni

Fundacja Dzieciom „Zdążyć z Pomocą” zwraca się z uprzejmą prośbą o pomoc dla Antoniego Stąporka.

Antoś urodził się 11 marca 2012 roku. Zaraz po porodzie lekarz zauważył, że mimo, iż Antoś urodził się w terminie, wykazuje cechy wcześniacze. Niska waga, szeroki nosek, a przede wszystkim charakterystyczny płacz dziecka wskazywało na wadę genetyczną.

Po dokładnych badaniach, z których wynikło, że Antoś ma wadę serca (niedomykalność zastawki trójdzielnej oraz ubytek między przedsionkowy), brak lewej nerki, problemy ze ssaniem, a przede wszystkim płacz dziecka, wskazywały na zespół KOCIEGO KRZYKU (CRI DU CHAT). Dla rodziców był to ogromny szok, ponieważ ciąża w pełni przebiegała prawidłowo. Antoś faktycznie płakał jak mały kotek. Przez pierwsze trzy tygodnie przebywał w szpitalu, gdzie był karmiony sondą. Po ok. trzech miesiącach badania kontrolne wykazały, że lewa nerka jednak jest w swoim prawidłowym ułożeniu, ale parametrami w dużym stopniu odbiega od normy. Częste infekcje dróg moczowych, a co za tym idzie – częste hospitalizacje oraz specjalistyczne badania, potwierdziły tylko wcześniej podejrzewaną diagnozę- to hipoplazja nerki lewej oraz wrodzona wada układu moczowego. Wada ta przejawia się w formie obustronnego refluksu III i IV stopnia. W związku z tym Antoś musi przejść operację mającą na celu wykonanie cystostomii pęcherzowo-skórnej co ma zapobiec cofaniu się moczu do nerek. Ubytek w serduszku – dzięki wprowadzeniu odpowiednich leków – zaczął zmniejszać swoją objętość, ale nadal jest.

Następstwem zespołu Kociego Krzyku jest spowolnienie rozwoju motorycznego i intelektualnego, dlatego bardzo ważna jest codzienna rehabilitacja. Antek to bardzo radosny chłopiec, cieszy się z najmniejszej rzeczy, którą mu się ofiaruje. Niestety musi być pod stałą opieką poradni rehabilitacyjnej, logopedycznej, neurologicznej, nefrologicznej oraz chirurgicznej. Ma półtora roku i nie potrafi jeszcze samodzielnie chodzić i mówić. Niestety NFZ w dużym stopniu nie refunduje rehabilitacji, która jest niezbędna w życiu codziennym Antosia,  to dzięki niej nauczył się siadać i raczkować.

Apelujemy więc do wszystkich o pomoc, by Antoś mógł stanąć na nogi i żyć jak każdy z nas, bo to co dla nas jest codziennością, dla niego jest ogromnym osiągnięciem. Pozwólmy mu uczyć się i poznawać świat naszymi oczami.