Zieliński Artur Dariusz

Arturek urodził się 8 sierpnia 2002 r. roku jako zdrowy chłopczyk. Ważył 3600 g, mierzył 56 cm i otrzymał 10 punktów w skali Apgar, rozwijał się prawidłowo. Był pogodnym, zawsze uśmiechniętym dzieckiem, mało płakał, dobrze sypiał, mało chorował, nie miewał kolek, długo był karmiony piersią. Zaczął chodzić przed swoimi pierwszymi urodzinami. Jedyną rzeczą, która niepokoiła rodziców, to bardzo ubogie słownictwo. Mając około dwudziestu miesięcy, potrafił godzinami skupiać się na jednej czynności, fascynowało go rozrywanie gazety na cienkie, długie paseczki. Rodzice stracili z nim kontakt wzrokowy, coraz słabiej reagował na polecenia, zabawki układał w jednym rządku i nikomu nie pozwalał tego zmienić. Każda próba wyjścia z domu w innym niż zwykle kierunku kończyła się ogromnym protestem z jego strony. Krzyk, pisk, płacz, ale nigdy agresja. Miał ubranka, których za nic w świecie nie pozwolił sobie założyć, choć wcześniej je nosił. Ogromny wrzask, kiedy jadąc samochodem zatrzymywał się na czerwonym świetle. Pewnego dnia Arturek, który wprost pochłaniał jedzenie, przestał zupełnie jeść, jakby ktoś rzucił na niego zaklęcie. Potrafił przez kilka dni zupełnie nic nie przyjmować do buzi oprócz picia. Autyzm zdiagnozowano w dniu czwartych urodzin Artura.

Obecnie Artur to młody mężczyzna, którego pasją jest origami. Potrafi z papieru wyczarować najróżniejsze cuda, a hobby to pozwoliło mu poprowadzić parę warsztatów origami skierowanych nie tylko dla dzieci, ale i dla dorosłych. W kontaktach społecznych potrzebuje wciąż dużo czasu i cierpliwości, ale po tym przyjmuje drugiego człowieka z otwartością, opowiada żarty, które potrafią niejedną osobę rozśmieszyć do łez. Nie boi się też nowych wyzwań, w tym tych kulinarnych, co patrząc wstecz wydawało się nam niemożliwe do dokonania.

Marzeniem naszym jako rodziców było znalezienie dla Artura pracy, w której będzie mógł poczuć się zaakceptowany i która będzie sprawiała mu satysfakcję. Udało się tego dokonać w listopadzie 2023 roku i pracuje po dziś dzień. Pozwolenie mu na wkroczenie w pełni dorosłe życie spowodowała, że Artur codziennie czuje zadowolenie z wypełnianych przez siebie obowiązków, przy których daje z siebie 100%. Jednakże mimo tak ogromnego sukcesu, wciąż potrzebna jest pomoc, aby sprawić, żeby jego przyszłość była jeszcze lepsza i bezpieczniejsza. A co najważniejsze – żeby czuł, że to, co robi, jest z pożytkiem nie tylko dla niego, ale i dla otaczających go ludzi.

Zwracamy się z ogromną prośbą o finansowe wsparcie dla Artura. Ważna jest każda, nawet najmniejsza suma.