Bartosiewicz Leon

Nie zapomnę tego dnia – 25 kwietnia 2019 roku. Było ciepło, wiosennie, nad morzem panował spokój. Pomyślałam wtedy, że to piękny początek naszej wspólnej drogi. Urodził się mój synek Leon – zdrowy, cudowny chłopiec z oczami niebieskimi niczym morska woda. Uważnymi, głębokimi, pełnymi ufności. Trzymałam go w ramionach i wierzyłam, że czeka nas zwyczajne, dobre życie.

Pierwsze miesiące życia Leona upływały spokojnie i bez niepokojących sygnałów. Leon był pogodny, uśmiechnięty, reagował na swoje imię, cieszył się z obecności innych. Rozwijał się wspaniale – każda nowa umiejętność była dla mnie powodem do dumy i niezwykłego wzruszenia. Patrzyłam, jak rośnie, jak się uczy, i czułam, że wszystko układa się tak, jak powinno.

A potem… coś zaczęło się zmieniać. Z dnia na dzień traciłam z nim kontakt. Przestał patrzeć mi w oczy, nie reagował, jakby zamknął się w swoim świecie. Przestał mówić, przestał się śmiać. To, co budowaliśmy, nagle zaczęło się rozsypywać. Pojawił się niepokój – cichy, ale uporczywy. Coś, co nie dawało mi spokoju, co kazało mi szukać odpowiedzi, drążyło mnie od środka i nie pozwalało zignorować tego, co widziałam każdego dnia.

Sądziłam, że to chwilowe. Że może to tylko opóźniony rozwój mowy. Szukaliśmy pomocy – logopeda, lekarze, badania… Aż usłyszałam: autyzm dziecięcy.

To był moment, którego nie życzę żadnemu rodzicowi. Świat się zatrzymał. Ale wiedziałam, że muszę działać – dla niego.

Dziś Leon ma orzeczenie o niepełnosprawności. Jego rozwój jest zaburzony w wielu sferach – najbardziej w komunikacji, mowie i relacjach z innymi. Potrzebuje systematycznej, intensywnej terapii: neurologopedycznej, psychologicznej, pedagogicznej, terapii SI, turnusów rehabilitacyjnych i codziennej pracy z terapeutami.

Wychowuję Leona samotnie. Robię wszystko, co mogę, by zapewnić mu bezpieczeństwo, wsparcie i możliwość rozwoju.

Ale sama nie dam rady. Twoja pomoc może realnie zmienić jego codzienność – pozwoli na kontynuację terapii i udział w specjalistycznym turnusie, które naprawdę robią różnicę. Każda złotówka, każdy gest – to dla nas ogromna nadzieja.

Dziękuję z całego serca – w imieniu Leona i swoim.
Marta – mama Leona