Antczak Tadeusz

Choć na pierwszy rzut oka wszystko wygląda dobrze…

Mam na imię Tadzio i mieszkam z rodzicami w Poznaniu. Kiedy się urodziłem, ważyłem prawie 4 kilogramy, dostałem 10 punktów w skali Apgar i nic nie wskazywało, że coś może być nie tak. Jadłem dużo, byłem silny i wyglądałem na zupełnie zdrowego chłopca.

Mój słuch – przynajmniej według badań przesiewowych – też był w porządku. Ale po kilku miesiącach moi rodzice zaczęli się niepokoić. Nie reagowałem na dźwięki, budziłem się w nocy z krzykiem, a śpiewane kołysanki nie przynosiły ukojenia. Ciemność i cisza mnie przerażały.

Przez wiele miesięcy odwiedzaliśmy różnych specjalistów – pediatrów, neurologów, fizjoterapeutów, logopedów, laryngologów. Każdy mówił, że wszystko jest w normie. Aż w końcu, dopiero w 12. miesiącu życia, trafiliśmy na diagnozę: obustronny niedosłuch czuciowo-nerwowy. Nie słyszę.

To była późna diagnoza – i dlatego każdy dzień opóźnienia oznaczał straty dla mojego rozwoju mowy i funkcji poznawczych. Na szczęście moi rodzice nie stracili czasu – już po 4 miesiącach miałem wszczepiony implant ślimakowy. To on daje mi szansę, ale… tylko wtedy, jeśli będziemy go odpowiednio wykorzystać.

Samo urządzenie to za mało. Potrzebuję długiej i intensywnej rehabilitacji – wsparcia fizjoterapeuty, surdologopedy, regularnych konsultacji, zajęć rozwijających mowę, myślenie, relacje. Do tego dochodzi procesor mowy, jego ubezpieczenie oraz kosztowne akcesoria, które zużywają się regularnie. A także dalsza diagnostyka genetyczna, która może pomóc zrozumieć przyczynę mojej wady i lepiej zaplanować terapię.

To wszystko dużo kosztuje. Moi rodzice robią, co mogą – ale nie są w stanie udźwignąć tego sami.
Dlatego zwracamy się z prośbą o wsparcie. Nawet drobna pomoc może sprawić, że zrobię kolejny krok: usłyszę, zrozumiem… a może kiedyś sam Wam o tym opowiem.

Pomóżcie mi usłyszeć świat – i nauczyć się go nazywać.

Z całego serca dziękujemy –
Tadzio z rodzicami