Saniutycz-Kuroczycki Marcin

Oto Marcin. Zwyczajne dziecko, jakich wiele biega po placu zabaw. Śmieje się głośno, kiedy buja się na huśtawce i ciekawią go mrówki i biedronki na spacerze. Jako matka chciałabym, by tak właśnie było – by był zwyczajnym dzieckiem.

Marcin ma autyzm. Ktoś powie – nie jest źle! I rzeczywiście, przed nami nadzieja, że gdy przestanie być dzieckiem, będzie mógł wieść godne życie dorosłego. Moim marzeniem jest, by poszedł do szkoły, a potem do pracy i był zwyczajnym dorosłym.

Dlatego staram się go wspomóc. Marcin nie mówi dobrze i nie jest w stanie chodzić do normalnego przedszkola, więc terapeuci ze specjalnej placówki pracują nad tym, by zaczął znosić otoczenie i mówił zrozumiale. Moim marzeniem jest nauczyć go, jak być wśród ludzi i nie był od razu odrzucony jako ten „inny”, ten „chory”. Takie terapie, by nauczyć dzieci z autyzmem życia w społeczeństwie i pomóc w nauczeniu, jak mówić, już wymyślono. Wierzę, że dzięki systematycznej pracy z terapeutami Marcin kiedyś będzie w stanie sam żyć, pójść do pracy i mieć przyjaciół.

Zbieram na terapie, które umożliwią godne życie, bo na przyszłość za dwadzieścia lat musimy pracować już dziś.

Dziękuję za wszelką pomoc w spełnieniu naszego celu

Mama Marcina