Zalita Marlena

Marlenka urodziła się 11 grudnia 2019 roku.
Już w szpitalu, w pierwszej dobie życia, okazało się, że coś jest nie tak. Badanie słuchu wyszło nieprawidłowo. Dowiedzieliśmy się również, że Marlenka ma niewielką wadę serca. Jej parametry obwodowe także odbiegały od normy – była dzieckiem drobnym i delikatnym.

Usłyszałem wtedy, że córka będzie wymagała różnorodnych konsultacji. Jeszcze nie rozumiałem dokładnie, o co chodzi.

W czwartym miesiącu życia odbyliśmy z córeczką pierwszą wizytę u neurologa dziecięcego. Wtedy dowiedziałem się, że Marlenka ma całkowicie obniżone napięcie mięśniowe, a jej rozwój jest opóźniony.

Po tej diagnozie odbyłem z nią pierwszą wizytę na oddziale neurologii dziecięcej w Rzeszowie. Wykonano tam szereg badań, które potwierdziły opóźnienie rozwoju, jednak bez znanej przyczyny. Podstawowe badanie genetyczne nie dało odpowiedzi na pytanie, co dolega naszej córeczce.

Wtedy rozpoczęła się jej rehabilitacja w OWI w Przemyślu. W międzyczasie odbyliśmy kolejne wizyty w Rzeszowie oraz przeprowadzono dalsze badania genetyczne, które – aż do dziś – nie przyniosły jednoznacznej diagnozy.

Marlenka ma trudności z przełykaniem pokarmów – nie potrafi ich pogryźć. Do tej pory miała kilka epizodów zakrztuszenia, po których konieczna była interwencja pogotowia. Początkowo sądziłem, że chodzi o problemy z połykaniem śliny i wydzieliny podczas infekcji, które ją dusiły. Teraz jednak wiem, że były to objawy padaczki.

Od ponad roku Marlenka przyjmuje leki przeciwpadaczkowe. Obecnie napady nie występują.

Córeczka nie potrafi jeszcze samodzielnie chodzić – musi być asekurowana. Nie potrafi też sama wstać, chociaż bardzo się stara. Rehabilitacja jest jej niezwykle potrzebna. Przynosi efekty, choć wymagają czasu i cierpliwości.

Marlenka jest bardzo żywiołowym, radosnym i uśmiechniętym dzieckiem.

Do grudnia 2024 roku miała mnie i mamę. Niestety, jej mama zmarła, przegrywając walkę z ciężką chorobą nowotworową po dwóch i pół roku leczenia.

Zostałem sam z dwójką dzieci – Marlenką i 10-letnim synkiem Hubertem. Kocham moje dzieci i zrobię wszystko, aby zapewnić im miłość i poczucie bezpieczeństwa.

Chcę być najlepszym ojcem, jakiego mogłyby sobie wymarzyć. I takim będę.