Szeląg Wojciech

Cześć! Mam na imię Wojtek.
Urodziłem się 29 lutego 2020 roku – w dzień, który w kalendarzu pojawia się tylko raz na cztery lata! Mama mówi, że jestem wyjątkowy od samego początku. I chyba ma rację, bo już sam start w życie miałem naprawdę niezwykły.

Przyszedłem na świat bardzo wcześnie – w 27. tygodniu ciąży. Ważyłem tylko 600 gramów, a w skali Apgar dostałem 4 punkty. Przez pierwsze dwa miesiące walczyłem o życie. Nie oddychałem sam, nie trawiłem pokarmu. Przeszedłem 7 przetoczeń krwi i 6 operacji. W pierwszym miesiącu miałem wyłonioną stomię – moje jelitka były zablokowane. Przeżyłem sepsę. Potem były kolejne operacje – modyfikacja stomii, a później jej zamknięcie.

Nie słyszę tak jak inne dzieci. Mam głęboki niedosłuch obustronny, a aparat słuchowy nie pomagał, więc w kwietniu 2021 roku wszczepiono mi implant ślimakowy do prawego ucha. Teraz dzięki niemu mogę uczyć się słuchać, a w przyszłości – może też mówić. Ale to wymaga bardzo dużo ćwiczeń.

Już w pierwszych miesiącach życia ratowano mi wzrok z powodu zaawansowanej retinopatii wcześniaczej. Mimo to wciąż zmagam się ze znaczną wadą – krótkowzrocznością i astygmatyzmem. W sierpniu 2024 roku przeszedłem operację zeza obu oczu, która poprawiła ustawienie gałek ocznych i pozwoliła mi lepiej widzieć świat.

Zmagam się z opóźnieniem psychoruchowym, trudnościami z koordynacją i komunikacją. Mam zaburzenia integracji sensorycznej i nie mówię. Stwierdzono u mnie padaczkę oraz rzadką wadę genetyczną – zespół mikroduplikacji 16p13.11.

Ale… to wszystko to tylko część mojej historii.

Bo ja to też po prostu Wojtek.
Pięciolatek, który uwielbia bajki, zabawę, swobodę. Czasem trudno mi wyrazić, co czuję, ale bardzo chcę być blisko ludzi, śmiać się i odkrywać świat. Mam w sobie dużo siły i wiem, czego chcę – nawet jeśli nie umiem tego jeszcze powiedzieć.

Mam też swoje marzenia – żeby kiedyś samodzielnie chodzić, mówić, przytulać się i opowiadać o tym, co lubię najbardziej. Żeby być coraz bardziej niezależny. I żeby nie wszystko musiało być trudne.

Bardzo ciężko pracuję – codziennie ćwiczę w domu i u specjalistów. Wyjeżdżam na turnusy rehabilitacyjne, które pomagają mi robić postępy. Odwiedzam wielu lekarzy – neurologa, okulistę, audiologa, ortopedę, endokrynologa… To dużo jak na małego chłopca, prawda?

Dlatego proszę dziś o wsparcie i z całego serca dziękuję!

Wojtek z datą urodzin, która przydarza się raz na cztery lata – i ogromnym sercem, które bije codziennie.