Zając Renata

Nasz ludzki świat jest wielobarwny. Musi znaleźć się w nim miejsca dla tych, którzy dysponują siłą, tych, którzy są sprytni, tych, którzy mają szeroko rozwiniętą wyobraźnię. Miejsca powinno starczyć dla każdego: dla młodych i zdrowych, dla będących u schyłku życia, ale posiadających zasoby mądrości wynikającej z całej gamy doświadczeń, dla dzieci, bez których przestaniemy istnieć, także dla chorych i osób z niepełnosprawnościami. Każdy z nas – nawet postrzegany jako najsłabsze ogniwo – ma coś do zaoferowania; każdy jest odrębnym mózgiem, który musi podjąć współpracę z innymi, by przetrwać.

– Tato, wiesz, jakie mam fajne wspomnienie? – pyta Renata, kiedy już mam nadzieję, że zaczyna zapadać w sen. Ostatnio pojawiają się jakieś przedsenne refleksje i chęć do rozmowy, gdy człowiek marzy tylko o tym, żeby położyć się i zakończyć dzień.
– Jakie?
– Gdy weszliśmy na Tarnicę i jadłam tam pierwszy raz kanapkę z konserwą turystyczną.
– A wiesz, że ja mam podobne? Tylko na innej górze. Ale za to z tą samą konserwą.
– A najgorsze jest to, kiedy w szpitalu wychodziliście z ITA. I wtedy zostawałam sama.
– Nasze najgorsze to dzień twojej diagnozy.
– Miałam jeszcze jedno, które wydawało mi się złe. Gdy biegłam do Artura na boso i na mirabelkach pasły się osy. Wtedy jedna mnie ugryzła. Ale nie było takie złe, bo tego dnia przyszedł dziadek koleżanki i wtedy się poznałyśmy.

Szanowni Państwo, nasi Czytelnicy i Przyjaciele!

Dzięki Waszemu wsparciu od siedmiu lat, czyli od diagnozy guza móżdżku – medulloblastoma, realizujemy plan złożonej rehabilitacji. Może nie ma ferii zimowych, bo zastępuje je turnus, może zamiast popołudniowej zabawy jedziemy na fizjoterapię, może zamiast normalnego toku nauki czy lekcji WF-u są zajęcia rewalidacyjne, terapie psychologiczna i logopedyczna, indywidualnie dopasowany program nauczania z części przedmiotów. Nasze „wagary” to wyjazdy na kolejne konsultacje i badania, terapie hormonalne na endokrynologii i kontrole w poradni onkologii, w klinikach w kraju i poza nim. Nasz „city break” to Rzym, Kraków, Warszawa, Lublin, Wrocław albo Poznań – inaczej niż sobie to wyobrażaliśmy, ale też o wiele lepiej niż nam prognozowano. Ważne, że krok za krokiem zdążamy w kierunku lepszego jutra.

Szanowni Państwo, nasi stali i przygodni Czytelnicy, „Przyjaciele i Krewni już Nastoletniego Zająca” , jeżeli nie posiadacie wśród swoich bliskich osoby, której przekazujecie swoje półtora procent podatku, to prosimy o taką formę wsparcia