Ostrowska Monika Maria

Nasza podopieczna Monika urodziła się z porażeniem mózgowym, samodzielnie nie potrafi chodzić. Jest wrażliwą i ciekawą świata dziewczyną, której stan zdrowia wymaga intensywnej rehabilitacji z użyciem specjalistycznego sprzętu. Znajduje się pod stałą kontrolą lekarzy specjalistów. Tylko dzięki wielkim nakładom pieniężnym i całej serii ćwiczeń osiąga coraz wyższy stopień samodzielności.

Obecnie jest rehabilitowana metodą w „Kombinezonie” i ćwiczy na „pająku”, który ma bardzo duże znaczenie w podnoszeniu sprawności w tego typu schorzeniach. Monika ćwiczy z bardzo dużym uporem, bardzo stara się dojść do samodzielności. Ćwiczenia pozwalają jej na nawiązywanie coraz bliższego kontaktu z otoczeniem. W jej podejściu do ćwiczeń widać upór o to, aby dla nikogo w przyszłości nie być ciężarem. Turnusy rehabilitacyjne są dla Moniki wielkim wysiłkiem i jednocześnie szansą na to, aby w przyszłości móc samodzielnie chodzić. Zdolności finansowe rodziców Moniki są ograniczone i pozwalają na pokrycie tylko niewielkiej części kosztów rehabilitacji córki. Dołączamy na prośbę Moniki strofy wiersza napisanego specjalnie dla niej.

Przyszłam do ciebie mamo,
Płaczem świat przywitałam.
Wtuliłaś mnie w ramiona,
I serce swe oddałaś.
Nie pragnę wiele od życia,
Nie mogę też dużo dać,
Ale chcę, choć przez chwilkę,
Uśmiechem swym się śmiać.
Sznur łez drąży me liczka,
Gdy patrzę jak ciężko nam,
I pragnę zrobić wszystko,
By szczęścia doczekać bram.
Bym mogła chodzić, biegać,
Wyciągnąć dłoń do mamy,
Rzucić się jej w objęcia,
I kochać sercem całym.

Z góry dziękujemy wszystkim darczyńcom za nawet najdrobniejszą pomoc finansową i zapewniamy o przeznaczeniu tej pomocy na rehabilitację Moniki, bo widzimy jej walkę o to, co jest zawarte w ostatniej zwrotce wiersza.