Teper Katarzyna

Mam na imię Kasia i mam 18 lat. Od samego początku moje życie wyglądało inaczej niż u większości rówieśników. Wymagałam (i nadal wymagam) stałej rehabilitacji, pomocy bliskich i ogromnej siły psychicznej, by codziennie stawiać czoła trudnościom, które dla innych są po prostu codziennością – jak samodzielne poruszanie się, ubieranie, a czasem nawet jedzenie. Spastyka kończyn sprawia, że moje ciało często mnie nie słucha – mięśnie są napięte, ruchy nieskoordynowane, a każdy krok kosztuje mnie więcej energii, niż można sobie wyobrazić.

Największym wyzwaniem, które dodatkowo komplikuje moje życie, jest bardzo zaawansowana skolioza. Kręgosłup jest mocno wykrzywiony, co nie tylko wpływa na mój wygląd, ale też powoduje ból, uciska narządy wewnętrzne i ogranicza możliwości ruchowe. Często ciężko mi oddychać głęboko, długo siedzieć, a zwykłe czynności, jak jedzenie przy stole czy ubranie się samodzielnie, są dla mnie prawdziwym wyzwaniem.

Pomimo tego nie poddaję się. Mam marzenia, plany i cele jak każdy nastolatek. Chcę żyć normalnie – uczyć się, pracować zdalnie, mieć przyjaciół.