Wachowicz Adam

Jestem Adam, mam prawie 17 lat.

Autyzm jest moim przyjacielem i wrogiem od urodzenia. Towarzyszy mi w moim życiu – częściej przeszkadzając niż pomagając – ale będzie ze mną już zawsze. Dał mi kilka nadprzyrodzonych mocy: czytam od czwartego roku życia (choć nie mówię), mam genialną pamięć (potrafię z prędkością światła znaleźć słowo w książce, które mnie zafascynuje), przewinę zawsze do 3. sekundy ulubioną piosenkę Budki Suflera (bo tam jest jakieś genialne słowo-klucz)… Zresztą, jestem ogromnym fanem muzyki, a twórczość Taco nie ma przede mną żadnych tajemnic.

Uczę się w Szkole Specjalnej w Lublinie, gdzie uwielbiam moją panią Justynę, a Madzia, Patryk i Mikołaj – to moi najlepsi Ziomale. Jeszcze chwilę tu pobędę, w tym moim drugim domu – a potem? Kto wie? My, niezwykłe dzieci, a potem dorośli Autyści – stajemy się niewidzialni… To smutne. Dlatego Rodzice wciąż szukają dla mnie jakiegoś fajnego miejsca, gdy dorosnę. Gdzie zaakceptują moją inność, a ja będę didżejem na każdej imprezie… Gdzie będę szczęśliwy.

Zmagam się z wiotkością mięśni (ech, te skarpetki – tak ciężko je nałożyć…), mam zespół Coffina-Sirisa.
Ciężko mi uwierzyć, że na czerwonym świetle nie przechodzi się przez przejście i że powinienem już sam robić sobie kanapki i herbatę. Jestem niesamodzielny, nie wyjdę sam z domu…

Mam wspaniałych Rodziców i trzy kochające Siostry. Oni zawsze są przy mnie. I mi pomogą.
Pieniądze, które zbieramy, są przeznaczone na moją terapię, turnus rehabilitacyjny, materiały do edukacji.
Może będę mógł przeznaczyć je na przyszły dom – dla mnie i moich Kolegów? Dla niezwykłych Autystów, takich jak ja… Zobaczymy.

Dziękuję Wam. Nie zapominajcie o mnie – mimo że już nie jestem słodkim bobaskiem z loczkami.
Dobro zawsze wraca.

Adam